Ha vrienden van het goede leven,

Het is maar weer eens tijd geworden voor een update uit Charries 'Merican Life. Want er zijn alweer een hoop leuke dingen gebeurd en het werd dus maar weer eens tijd.

Als jullie een goed geheugen hebben, kunnen jullie je misschien herinneren dat ik in mijn vorige verhaal had verteld dat ik het Track & Field team had gejoind. Nou, dat was dus allemaal leuk en gezellig, heb allerlei verschillende onderdelen geprobeerd (over horden springen, hoog springen, sprinten, bla bla bla). Maaarrrr ik ben een persoon die het erg lastig kan hebben met het maken van keuzes. Onder andere deze. Want voetbal leek mij toch eigenlijk ook wel leuk om eens te doen. Dus, pam pam pam, negen dagen na mijn eerste Track training toch maar geswitcht. Een probleempje was wel dat ik geen voetbalspullen had. Gelukkig zit m'n team vol met vrijgevige meiden en had een meisje een extra paar meegenomen die vroeger door haar zus gebruikt werden, maar tegenwoordig al een aantal jaartjes in de kast lagen.

Oké, we waren circa drie minuten begonnen met de training. Al rennende over het veld (wat overigens modderig was omdat het die ochtend had geregend) voelde ik opeens dat mijn sok nat werd. Minder dan een minuut later, lag letterlijk mijn hele zool eraf. Ja, daar liep Char dan, waggelend op haar sok en één schoen, op haar eerste practice. Nou, toch maar gewoon doorgaan, de sok is nu toch al vies. Nog met de coach geprobeerd de zool vast te plakken met het rolletje tape dat hij bij zich had, maar dat was niet heel efficiënt. Zo'n 60 seconden later, scheurden de andere zool ook opeens open. Nou hup: plakken die handel. Helaas was het rolletje tape snel op. Dus geen zolen voor mevrouw. Het was een hilarisch aanzicht, dan kan ik je wel vertellen. De eerste training was dus niet helemaal geslaagd, maar dag twee bracht een andere vriendin een extra paar mee. Dit paar heeft de trainingen en wedstrijden tot nu toe allemaal doorstaan, fijn is dat.

Dat weekend ging ik met mijn gastgezin naar University of Michigan in Ann Arbor. Dit was een rit van drie uur naar 't zuiden van Michigan, in de avond bleven we slapen bij familie die in Ann Arbor wonen. Dit is de school waar Natalie naar toe zal gaan volgend jaar. En het was zo mooi en groot en indrukwekkend! Nederlandse hogescholen kunnen daar echt niet tegen op. Even een voorbeeldje: ze hebben rond de 45.000 studenten, en hun computer-student ratio is 2:1. Dat betekend twee computers (keuze uit Macs of Windows) per student. En ze hadden op de campus acht verschillende grote bibliotheken en noem het maar op wat nog meer. Maar je betaalt er wel de hoofdprijs voor, want studeren kost hier rond de $20.000 per jaar. Slik.

1 April was wel even lachen. Ik had met een sharpie een tattoo getekend op m'n arm in de vorm van Michigan. Foto verstuurd naar moeders, die vervolgens bijna een hartaanval kreeg. Hi ha ho wat ben ik toch weer een grapjas. 8-)

2 April was het feest toch echt begonnen: eindelijk Spring Break! Eerst hadden we een halve dag op school, en rond 12 uur 's middags begon de rit naar Pensacola Beach, Florida. Tien uur rijden naar Tennessee, om te overnachten in een motel. De dag erna nog de laatste zeven uur gereden, vroeg vertrokken en toen lagen we om 1 uur 's middags te bakken op het strand. Rond 4 uur konden we ons appartement in, en het was zoooo mooi. Mijn slaapkamer had een prachtuitzicht op de heldere, lichtblauwe oceaan. We delen ons appartement samen met een ander gezin, bestaande uit twee volwassenen met een zoon en een dochter.

Veel dagen hadden over het algemeen dezelfde invulling: wakker worden, naar het strand/zwembad en in de avond uiteten. En iedere dag genieten. Even in het kort:

Zaterdag naar Pensacola gedaan en wat rond getourd. Op zondag was het pasen, en gingen Natalie en ik paaseitjes in het appartement verstoppen. In de oceaan zag ik dolfijnen en roggen zwemmen. Later in de week nog een bezoek gebracht aan Fort Pickens, een oud fort van tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog en daar een show van de Blue Angels gezien. Dit zijn militaire vliegtuigen, je weet wel, van die snelle die dan vlak naast elkaar vliegen en over de kop gaan enzo. Ik heb zo heerlijk gerelaxed deze week, was er toch wel aan toe hoor! Lekker bruin gebakken en ook een paar vrienden gemaakt die in steden vlakbij ons in Michigan wonen. Na een heerlijk weekje, moest ik er echt weer aan geloven: we gaan weer naar huis, waar het op dat moment 2 graden was. Deze keer reden we in één keer door, wat ons in totaal 18 uur kostten. Dus Natalie en ik besloten de nacht ervoor gewoon niet te slapen en dus wat energy drink te nemen, want dan konden we minstens de halve rit slapen. Nou, dat lukte dus eventjes niet, ik heb hooguit drie uurtjes in de auto kunnen slapen. Eenmaal thuis helemaal gesloopt en dus gauw naar bedje toe.

Zondag ging ik naar Zuzana, om onze dans te oefenen voor de CSAA Talent Review. Weet je nog toen ik daar eerder over had verteld? Dit is een talentenshow tour waar verschillende acts naar zeven verschillende scholen gaan en daar optreden. Die donderdag erna was de auditie van alle acts (veertien in totaal). Samen met vijf vriendinnen deed ik een dansoptreden waarin we verschillende dansstijlen combineerden. Waarschijnlijk zal het optreden zelf binnenkort op mijn Facebook pagina belanden. Anyways, we waren door! Dat betekend: dinsdag de 21e en woensdag de 22e gingen we samen met acht andere acts touren van high school naar high school. Het is zo leuk om allerlei verschillende high schools van binnen te zien. En de sfeer was zo top! Het publiek, wat bestond uit alle scholieren van iedere school, was zo enthousiast. Wat hadden we het naar ons zin. Ik vind het wel tof dat ik aan mezelf kan merken dat ik veel minder stage fright heb sinds dit jaar. Met dansteam moesten we voor grote publieken en veel scholieren (aka mensen die je kent, altijd een beetje scary) optreden, en in het begin kon ik echt wel in m'n broek plassen. Maar de laatste optredens kon ik echt voluit genieten en was ik helemaal niet meer nerveus. Ook met de tour had ik over het algemeen geen stress, alleen het eerste optreden wat gezonde zenuwen.

Zaterdag 18 april was het zover: PROM. Dé gebeurtenis waar je vanaf het begin van het jaar naar uit kijkt. Hét idee van een Amerikaans high school ervaring. De lange jurken in felle kleuren en glamoureuze looks. Het moment was daar. En ja, ik had al wel eerder Homecoming en Snowcoming gehad, maar prom is een 'big deal' en de andere twee dances zijn korte jurken en toch minder belangrijk. Je geniet van de hele dag: de voorbereiding, het diner, het dansen, en het samen met vrienden zijn naderhand. Ik had een felroze jurk aan, en samen met mijn blonde haren en m'n Florida-huidskleurtje zorgde dat wel een beetje voor een Barbie-effect. Maar dat mocht wel voor een keertje. Ik had trouwens geen Ken bij me tijdens prom, maar dat was niet nodig, naar m'n zin had ik het toch wel. Weet je wat, ik gooi wel een paar foto's op mijn blog (klik op "Foto's"), en verder kunnen Facebookvriendjes naar mijn profiel gaan en meer bekijken.

Ondertussen is het nog maar 47 dagen totdat ik vertrek. Echt een bizar idee. Zit er een beetje met gemixte gevoelens in. Heb superveel zin om mijn lieve familie en vrienden weer te zien.. Maar tegelijkertijd laat je hier je nieuwe familie en vrienden achter. En voor hoe lang dan wel? Ik probeer er maar niet te veel over na te denken en geniet met volle teugen van mijn laatste weekjes. Over precies een week ga ik naar Chicago met school, zin an!

Tot schrijfs maar weer,

Hugs and kissesssssss

Charlotte